Կարմիր, ճմռթված ու թաց
Ես սիրում եմ քեզ,
անգամ երբ կարմիր,
ճմռթված ու թաց մի գունդ ես:
Երբ ծամածռվում ես ու հրում ինձ տոտիկներով:
Երբ չես բռնում կուրծքս ու դուրս ես թքում ծծակը:
Երբ լացում ես հենց այնպես:
Երբ չես հանգստանում,
անգամ երբ գրկում
եմ
քեզ:
Երբ
նվնվում
ես,
տզտզում
ու
զռզռում:
Երբ
ամբողջ
գիշեր
չես
քնում:
Երբ
ստիպում
ես
գրկել
քեզ
ու
քայլել,
քայլել,
քայլել:
Ես
սիրում
եմ
քեզ,
անգամ
երբ
դիատեզ
ու
գազիկներ
ունես:
Երբ
տակդիրը
ցած
է
սահել
և
կեղտոտել
տուտուզը,
անկողինը,
ինձ:
Ես
սիրում
եմ
նուրբ
թշիկներդ,
աչուկներդ,
որ նրանն են,
բերանիկդ,
որ իմն է:
Սիրում եմ հենց այնպես,
որովհետև իմն ես,
որովհետև քոնն եմ:
Սիրում եմ,
որովհետև նետվում եմ քեզ մոտ առաջին իսկ ձայնից,
գրկում եմ քեզ,
շոյում փորիկդ,
համբուրում թաթիկներդ:
Սիրում եմ,
որովհետև պետք է վստահ լինես,
որ կողքիդ եմ,
ինչ էլ լինի:
Որովհետև եթե ես չէ,
ապա ո՞վ...
No comments:
Post a Comment