Քնել եմ ուզում. օր 28

Եթե ինձ երբևէ ասեին, որ կարող է գալ ժամանակ, երբ ես վախենամ 1 ամսեկան երեխայից, քահ-քահ կծիծաղեի: Բայց այսօր դա իրականություն է: Այո, ես վախենում եմ Նոյեմիկից :D Վախենում եմ ուղղել նրա ծածկոցը քնած ժամանակ, վախենում եմ ուղղել դիրքս նրան գրկած ժամանակ, վախենում եմ մտնել նրա սենյակ, երբ քնած է, քանի որ նա կարող է ԱՐԹՆԱՆԱԼ: Իսկ երբ նա արթնանում է, ամբողջ շենքն է իմանում դրա մասին :( 

Ախր ինչու՟ հենց իմ բալիկը պետք է այսքան լաչառ լիներ: Ինչու՟ պետք է նրան լողացնելիս, տակդիրը փոխելիս, շորիկները հագցնելիս-հանելիս նա աղաղակի, բղավի, համաշխարհային ողբ կապի: Ի՟նչն է նրան այդքան անհանգստացնում: Գիշերները չեմ քնում, բացարձակ չեմ քնում, որովհետև հենց համարձակվում եմ աչքերս փակել, նա սկսում է լացել, և հաճախ արդեն կուրծք ուտելն էլ չի փրկում: Երբ գալիս է գիշերը, ինձ մոտ սթրես է սկսվում, որովհետև գիտեմ, որ պետք է ամբողջ գիշեր ջանամ նրա ձայնը կտրել, իսկ նա պետք է տառապի թափահարի իրեն, այնպես լացի, կարծես մորթում եմ: Այդ պահերին ես դառնում եմ ամենաանզոր մարդը, ցանկանում եմ մտնել վերմակի տակ ու անհետանալ, խլանալ, որպեսզի չլսեմ նրա լացը: Նման պահերին աշխատում եմ մտածել, որ դա ժամանակավոր է, հետո այսպես չի լինի, բայց ինքնամոտիվացիան տևում է մինչև այն պահը, երբ Նոյեմին մի քանի տոնով բարձրացնում է լացի ձայնը: 

Եվ ամենասարսափելի այն է, որ չես կարող պատասխանատվությունը բարդել ուրիշի վրա. ուրիշը քո փոխարեն քո երեխային չի պահի ու չի հանգստացնի: Ինքդ ես ընկել կրակի մեջ, պիտի ինքդ էլ փորձես դուրս գալ:

Այո, մայրությունն այն երջանիկ նկարները չեն, որտեղ կանայք սպիտակ ատամնաշարերը բաց գրկած են ուրախ ժպիտներով նորածիններին. մայրությունն անքուն գիշերներն ու անհանգիստ ցերեկներն են, կեղտոտ տակդիրներն ու տոննաներով հարդուկներն են, մայրությունը գազիկների դեմ դեղերի ինստրուկցիաների ու տուտուզիկի կարմրության դեմ քսուքների ընկերակցությունն է: 

Նվերնե՜ր, նվերնե՜ր ^_^

Այսօր լուսադեմին մեր մորաքույրը Մալայզիայում գործուղումից հետո վերջապես վերադարձավ: Նոյեմին կարծես թե կարոտել էր նրան :) Դե մորաքրոջ մասին խոսք չկա :))) Նա մեզ լիքը-լիքը նվերներ էր բերել` մի ամբողջ ճամպրուկ թիթիզ շորիկներ: Քանի որ մինչև Նոյեմիի ծնվելն այդքան էլ վստահ չէի նրա սեռի հարցում, վարդագույն շորիկներ չէր գնել, իսկ հիմա մորաքույրը միայն վարդագույն շորիկներ է բերել, որպեսզի փոխհատուցենք Նոյեմիկի կյանքի անվարդագույն փուլը :)))) Այո, ես այն ծնողներից եմ լինելու, որ իրենց աղջիկ երեխաներին գերազանցապես վարդագույն հագուստներ են հագցնում: Վերջապես մենք էլ կհագնենք թիթիզ շորիկներ :)) Նա նաև մի հիանալի գիրք է բերել, որից նաև ես եմ ունեցել, իհարկե ոչ այսքան շքեղ ու գեղեցիկ :) Այդ գրքում գրի ենք առնելու Նոյեմիի կյանքի առաջին 12 ամսի մասին ողջ ինֆորմացիան, ավելացնելու ենք նկարներ ու հետաքրքիր պատմություններ :) Նաև ունենք շնիկներով օրացույց, որը շատ խորհրդանշական է ինձ համար: Բանն այն է, որ երբ ես էի փոքր, իմ սենյակում` անմիջապես օրորոցիս դիմաց, շնիկներով օրացույց էր, որը ես անչափ սիրում էի: Հիմա Նոյեմիկը նույնպես ունի շնիկներով օրացույց, պարզապես ի տարբերություն ինձ նա արդեն մանկուց միանգամից երկու շնիկ է ունենալու ու ստիպված չի լինելու ինձ տարիներով աղաչել շնիկ գնելու մասին :)))))) Ջինան ու Լանան դեռ չգիտեն իրենց գլխի գալիքը :D

p.s. Նոյեմին այսօր այդքան էլ չի հասկանա, թե ինչու է մայրիկը մի-փոքր տխուր: Բանն այն է, որ մայրիկի լավ ընկերներից Դավիթին այսօր բանակ են տանում: Դա չէր մտնում մեր պլանների մեջ, որովհետև Դավիթը պետք է ամռանը մեր մկտրության քավորը լիներ :( Ամեն դեպքում մենք Դավիթին բարի ծառայություն ենք մաղթել ու աղոթել ենք նրա համար :) Իսկ մկրտվել միշտ էլ կհասցնենք :)) 

Նոյեմին մեծանում է

Նոյեմին մեծանում է: Դիմագծերն ավելի հստակ են դառնում, հայացքը հասունանում է, անգամ լացելու ոճն է մեծացել: Արդեն ունենք մի քանի բոդի, որ հագին փոքրացել են :) Իսկ ընդամենը մեկ ամիս առաջ հանում էի նրա շորիկները, նայում, պատկերացնում, թե ինչպիսին է լինելու աղջիկս, ինչպես եմ հագցնելու նրան: Ես իհարկե չէի պատկերացնում, որ շոր հագցնելու մեր պրոցեսն ուղեկցվելու է սարսափելի բարձր լացով :)))) Հուսով եմ, որ երբ Նոյեմին մեծանա, ինձ կասի, թե ինչու էր այդքան շատ բողոքում ու արտասվում: Նա դեռ օրվա մեծ մասն անց է կացնում գրկիս, իսկ գիշերները շատ գոհ մռութով կպնում է ինձ ամբողջ մարմնով, թուշիկը կպցնում կրծքիս ու քնում: Ընդհանուր առմամբ քնում ենք մոտ 4 ժամ. մնացած ժամանակ անց ենք կացնում լացելով: Երբեմն քնում ենք նաև ցերեկները, բայց դա միշտ չէ ստացվում: Նոյեմիին դեռ տատիկն է լողացնում, համարձակությունս դեռ չի ներում նրան ինքնուրույն լողացնել: Այսօրվանից սկսել ենք խմել վիտամին D: Եվ դեռ տառապում ենք գազիկներից :( Ասում են` դրանք իրենք իրենց անցնում են երեք ամսեկանում. ուրեմն մեզ մոտ երկու ամիս մնաց...

Մամա լինելու դժվարությունն այն է, որ ինքդ քո վրա ծախսելու ժամանակ գրեթե չունես: Նախկինում լողանում էի մոտ 40 րոպե. մայրանալուց հետո այդ արարողակարգը տևում է մոտ 10 րոպե, այն էլ ականջներս սրած եմ պահում, քանի որ Նոյեմին հիմնականում զգում է, երբ կողքին չեմ և սկսում է բողոքել: Նա երևի թե շատ է կապված ինձ հետ, եթե չի կարողանում առանց ինձ մնալ:)))) Պատկերացնում եմ, որ մենք շատ մտերիմ ենք լինելու, երբ նա մեծանա: Մենք կլինենք լավագույն ընկերուհիներ, նա կկիսվի ինձ հետ իր գաղտնիքներով, իսկ ես կպատմեմ նրան իմ կյանքի մասին: Միայն թե չգիտեմ` արդյո՞ք կկարողանամ ամեն ինչ պատմել, արդյո՞ք ճիշտ է սեփական երեխաներից գաղտնիքներ ունենալը, իսկ մի՞թե չկան մեր կյանքում բաներ, որոնց համար ամաչում ենք, որոնց մասին աշխատում ենք մոռանալ, մի՞թե պետք է դրանք նույնպես պատմել մեր երեխաներին: Երևի ժամանակի հետ այդ իմաստությունը կգա, ու ես կհասկանամ, թե որն է ճիշտ: Տեսնես իմ մայրիկն ինձնից գաղտնիքներ ունի՞...

Կարմիր, ճմռթված ու թաց

Ես սիրում եմ քեզ, անգամ երբ կարմիր, ճմռթված ու թաց մի գունդ ես: Երբ ծամածռվում ես ու հրում ինձ տոտիկներով: Երբ չես բռնում կուրծքս ու դուրս ես թքում ծծակը: Երբ լացում ես հենց այնպես: Երբ չես հանգստանում, անգամ երբ գրկում եմ քեզ: Երբ նվնվում ես, տզտզում ու զռզռում: Երբ ամբողջ գիշեր չես քնում: Երբ ստիպում ես գրկել քեզ ու քայլել, քայլել, քայլել: Ես սիրում եմ քեզ, անգամ երբ դիատեզ ու գազիկներ ունես: Երբ տակդիրը ցած է սահել և կեղտոտել տուտուզը, անկողինը, ինձ: Ես սիրում եմ նուրբ թշիկներդ,  աչուկներդ, որ նրանն են, բերանիկդ, որ իմն է: Սիրում եմ հենց այնպես, որովհետև իմն ես, որովհետև քոնն եմ: Սիրում եմ, որովհետև նետվում եմ քեզ մոտ առաջին իսկ ձայնից, գրկում եմ քեզ, շոյում փորիկդ, համբուրում թաթիկներդ: Սիրում եմ, որովհետև պետք է վստահ լինես, որ կողքիդ եմ, ինչ էլ լինի: Որովհետև եթե ես չէ, ապա ո՞վ...

Որտե՞ղ է արդարությունը

Չկա արդարություն, պարզապես չկա արդարություն, երբ Նոյեմիկի հետ պառկում եմ քնելու, երկու ժամում քնեցնում եմ, կողքին քնում, հետո արթնանում եմ, մտածում, որ քանի քնած է, շուտ-շուտ հագնվեմ ու հաց ուտեմ, դանդաաաղ վեր եմ կենում, սկսում եմ հագնվել ու... Ու Նոյեմին զարթնում է ու սկսում լացել: Դե, որտե՞ղ է արդարությունը...

Նոյեմիի կյանքի առաջին 21 օրը

Նոյեմին 21 օրական է :)

21 օր է, ինչ ես մոռացել եմ, թե ինչ բան է լիարժեք քունը: 21 օր է, ինչ հայելու մեջ աշխատում եմ չնայել, որովհետև պատկերը դժվար թե գոհացնի: 21 օր է, ինչ դարձել եմ մի ձեռանի, որովհետև Նոյեմիկը սիրում է քնել իմ գրկում, ու ես ստիպված նրան ամբողջ օրը ձեռքիս վրա եմ պահում: 21 օր է, ինչ խելագարվում եմ իմ փոքրիկ կամակոր հրեշտակի համար :)

Նոյեմին շատ ինքնասացի բալիկ է: Իսկական Այծեղջյուր: Նա կտրականապես հրաժարվում է քնել իր օրորոցում: Երևի իզուր էի այդքան չարչարվում օրորոցն ու անկողնային պարագաներն ընտրելիս, քանի որ օրորոցն այդպես էլ դատարկ է մնում: Հիշում եմ, թե ինչպես էի ընկած Արգավանդը ծայրից ծայր անում, վարպետ գտնում, պայմանավորվում 5 ամիս շուտ ու հիանում գեղեցիկ օրորոցով: Անիմաստ :)

Բալիկս շաաաատ լացկան է: Նրա հետ կատարվող ամեն գործողություն ուղեկցվում է աղիողորմ լացով: Երբ փոխում ենք նրա տակդիրը, լողացնում ենք, պառկեցնում ենք քնելու, խնամում ենք մաշկը, նա սարսափելի բարձր ձայնով լացում է և հանդարտվում է միայն այն ժամանակ, երբ մոտեցնում ենք կրծքիս: 

Ծնված օրվանից նրան, ինչպես գրեթե բոլոր նորածիններին, տանջում են գազիկները, որոնց դեմ դեռևս անհաջող պայքար ենք մղում: Ասում են` պետք է պարզապես սպասել: Իսկ այդ ընթացքում խեղճը շատ է տանջվում. դեմքի այնպիսի խղճուկ արտահայտություններ է ընդունում, որ ուզում ես գնաս ու կամրջից գցվես: Սարսափելի է, երբ չես կարողանում օգնել փոքրիկիդ :(

Գիշերները մենք միասին ենք քնում` իմ անկողնում: Նոյեմին դրանից շատ գոհ է: Դեմքի երջանիկ արտահայտությամբ բռնում է կուրծքս ու այդպես քնում: Ես էլ կծկվում եմ կողքին` վախենալով ավելորդ շարժում անել: Նա այնքան փոքրիկ ու անպաշտպան է, Աստված իմ: Ու երբ խաղաղ քնած է, երջանկությունից սիրտս կանգ է առնում: Վախենում եմ երկար նայել նրա մռութին, որպեսզի հանկարծ չարթնանա: Խենթանում եմ նրա շնչառության համար:

Երբեմն քնած ժամանակ թուշիկով ամուր սեղմվում է կրծքիս ու հոգոց հանում: Ավելորդ է, չէ՞, ասել, որ այդ պահին ամենաերջանիկն եմ դառնում: Բայց այ երբ արթնանում է ու սկսում բղավեեեեել....... :))))) Այդ պահերին այդքան էլ երջանիկ չեմ :D

Իհարկե հուսահատության պահեր լինում են, այն էլ շատ: Սկզբի օրերին հատկապես վատ էի: Ոչինչ չէի կարողանում (չնայած այնպես չի, որ հիմա կարողանում եմ :D), ծննդաբերությունից հետո չէի կարողանում շարժվել, թվում էր, թե կյանքս ավարտվել է: Մայրանալուց հետո կյանքդ իսկապես լիովին փոխվում է. ոչինչ նույնը չի մնում: Քո կյանքն այլևս դադարում է քոնը լինել. այն նվիրաբերում, երբեմն նաև զոհաբերում ես փոքրիկիդ: Պահ է գալիս, որ թվում է, թե կյանքս իսկապես ավարտվել է, այն դարձել է տակդիր փոխելու և կերակրելու ժամանակահատված զուտ, բայց հետո գիտակցում եմ, որ այսպես միշտ չէ լինելու (ամեն դեպքում հույս ունեմ :D): Պարզապես մայրանալուց հետո ես միայն հասկանում, որ երեխա ունենալը միայն նրան գրկելն ու սիրելը չէ, դա շատ մեծ պատասխանատվություն ու հոգս է, դա այն է, երբ այլևս իրավունք չունես թուլանալու ու պարտվելու: Ես սիրում եմ դստերս: Անչափ, անսահման, աննկարագրելի: Հատկապես երբ նա քնած է :))))))