Երկար տառապանքներից հետո փետրվարի 14-ից մենք անցանք արհեստական докорм-ի :( Շատ դժվար եկանք այդ որոշման, բայց հիմա միակ բանը, որի համար ափսոսում եմ, այն է, որ շուտվանից չեմ գնացել այդ քայլին` տանջելով Նոյեմիին էլ, ինձ էլ...Իհարկե ցավալի է համակերպվել այն մտքի հետ, որ բավարար կաթ չունես փոքրիկիդ կերակրելու համար, բայց ավելի ցավալին այն է, որ այսքան ժամանակ փոքրիկ Նոյեմին սոված էր մնում, այդ պատճառով էլ այդքան նյարդային ու լացկան էր: Այսօր վերջապես քիչ թե շատ նորմալ ռեժիմ ենք ունեցել, կերել ենք 2-3 ժամը մեկ ու լացել ենք մաքսիմալ քիչ: Եվ ինձ համար անսովոր վիճակ է, որ Նոյեմին 18 ժամ գրկիս չէ, այլ իր օրորոցում, որը վերջապես մեզ պետք եկավ :)) Հնարավոր չէ նկարագրել, թե ինչ ագահաբար էր ուտում շշից: Այդ պահին ուզում էի գնալ ու կամրջից գցվել: Դա մայրական անպետքության պահ էր, որ ապրել եմ նաև այն ժամանակ, երբ առաջին անգամ նրան ծծակ տվեցի, որպեսզի դադարի արտասվել, իսկ կուրծքս հասցնի կաթով լցվել: Հիմա վախը սրտումս սպասում եմ, թե երբ է նա վերջնակապես հրաժարվելու կրծքիցս և ինչպես եմ հաղթահարելու այդ դժվար պահը: Բայց ինձ համար հիմա ամենակարևորն այն է, որ աղջիկս սոված չմնա ու չարտասվի :( Խեղճ, խեղճ Նոյեմիկ... Եվ խեղճ, խեղճ ես :))
Հիմա հաջորդ կարևոր հարցը, որ այդպես էլ չեմ կարողանում կողմնորոշվել, պատվաստումների հարցն է: Պատվաստել, թե՞ չպատվասել, սա է խնդիրը :)) Դեռ 10 օր ունեմ վճռական որոշումը կայացնելու համար...
Որքան դժվար է մամա լինելը :(
No comments:
Post a Comment